Villa LuzVilla LuzAls mensen van in de zestig beseften we op een gegeven moment dat, eenmaal gepensioneerd, het niet gemakkelijk zou zijn om met onze kleine pensioentjes op een prettige manier te overleven, zeker niet met de aflossing van de hypotheek op ons huis in de Maasfortbaan in Lier. Ook wilden we graag meer zon, minder drukte en wat meer afstand van moeilijke familie-toestanden. Het idee kwam op om te emigreren naar een land waar het leven zonniger, ruimer, relaxter en goedkoper zou zijn. Italië was een mogelijkheid, maar is nogal duur. Misschien zou Spanje een idee zijn? We zijn daar in ieder geval meermalen op vakantie geweest.
Een neef van Asti woonde al een tijdje in Spanje in het dorpje Lubrin, provincie Almeria. Dus zijn wij in 2015 een kijkje gaan nemen daar. Zittend op zijn terras kijk je uit over het witte dorpje, met de bergen in de verte, vogels die zingen, de zon schijnt. In de verte luidt een kerkklok. Dit idyllische plaatje was zo aantrekkelijk dat de keuze gauw gemaakt was: het zou Spanje worden, ergens op de 'campo'.
We hebben zelfs gelijk een huis gevonden daar in de buurt. Heel pittoresk, met veel land en een eigen bron. Maar het huis bleek toch te duur en de locatie te afgelegen. Ton rijdt geen auto en met de fiets was het toch een kilometer of acht naar de dichstbijzijnde winkel...
En dus zijn we de jaren erna tekens ergens anders gaan zoeken. De Axarquía bij Malaga hebben we twee keer bezocht. Maar daar bleek het telkens te duur, te winderig, te afgelegen, te heet en/of te droog. De vallei rond het plaatsje Jalon (Xaló) zag er wel aantrekkelijk uit. We logeerden een aantal keer bij Anne en Rob in het plaatsje Lliber. Ook daar vonden we een aantal interesante huizen, onder meer in de vallei ernaast bij het plaatsje Benimeli. Helaas viel de prijs buiten ons budget. Bij een tweede bezoek aan de Jalon-vallei vonden we een prachtig huis in Parcent. Thuis gekomen is Anne op ons verzoek daar gaan kijken en zij concludeerde dat het toch niet zo goed was. Het huis lag aan de verkeerde kant van de berg en zou dus de hele dag in de schaduw liggen.
Via een buurvrouw in Lier kwamen we op de website van een makelaar in de plaats Ontinyent terecht. Onze mond viel open van de mooie huizen en aantrekkelijke prijzen! Dit was een stuk verder in het binnenland en er kwamen heel weinig toeristen. Prima! Opnieuw boekten we een reis naar Spanje en opnieuw logeerden we bij Anne en Rob, die inmiddels aanvoelden als goede vrienden. Van daaruit gingen we op weg naar Ontinyent. Thuis hadden we al via de website van de makelaar een aantal huizen uitgekozen. Na ze allemaal bezocht te hebben bleef er één huis over dat alles had wat we zochten. We noemden het 'het huis met de boogjes'. Een mooie, authentieke villa met nog een apart huisje voor logees, een flink stuk grond met een prachtig uitzicht, op 2,5 kilometer van de stad.
In juni 2018 hebben we het huis gekocht en opgekuist. Daarna hebben we alles in de verf laten zetten door Paul Lockyer (+34 666 671 255) en de tuin laten opknappen en in oktober van dat jaar zijn we verhuisd. We hebben het vervolgens enorm druk gehad met vrienden en familie die ons kwamen bezoeken. We zijn in Ontinyent naar school gegaan om Spaans te leren en maakten ook kennis met veel Nederlandstaligen en Engelsen die in de buurt woonden. We hebben veel gewandeld en veel dorpjes, stranden en natuurgebieden bezocht. Het voelde aan alsof we met ons gat in de boter waren gevallen.
Aan de euforie kwam een eind in september 2019. Eerst werden onze 2 kippen gedood door een loslopende hond en de dagen erna werden we overvallen door een ongeziene regenval, een zogenaamde 'Gota Fria'. De ravage was enorm. We hebben met veel moeite en angst het water uit ons huis weten te houden, behalve in de slaapkamer waar een stuk van het dak naar beneden was gekomen. Het terras naast ons huis was ontploft, het grindveld verwoest en de boomgaard was veranderd in een meer. We waren radeloos.
We hebben even gedacht om op te geven, maar besloten toch om door te gaan en te zien of wij via de verzekering herstelbetalingen konden krijgen. Dat is ons inderdaad gelukt en we ontvingen na een aantal maanden een aanzienlijke som van het Spaanse noodfonds. Ondertussen hadden we natuurlijk al herstellingen laten doen, onder andere het laten aanleggen van een nieuw terras en betonnering van de waterafvoer onder het terras, zodat zoiets niet nog een keer zoveel schade zou veroorzaken (allebei door Neoploy). Ook hebben we de muur aan de straatkant laten verstevigen.
Toch was dit een hele klap voor ons en een droom viel in duigen. Maar het uiteenvallen van de droom zorgde er ook voor dat we meer in de realiteit gingen leven. Dat werd nog duidelijker door de gebeurtenissen tijdens de Covid-periode...
Op zich waren de lockdowns geen probleem. Het wierp ons meer op onszelf, maar het bracht ook rivaliteit, jaloezie en geldingsdrang onder een aantal mensen die wij als onze vrienden beschouwden naar boven. Die club vrienden viel op die manier compleet uiteen. Wij zagen ook in dat mensen die toevallig je taal spreken daardoor niet noodzakelijk ook goed bij ons aansluiten. Heel confronterend allemaal, maar blijkbaar nogal 'normaal' in expat-gemeenschappen. Al met al heeft het hele gedoe ook zuiverend gewerkt, al dachten wij een tijd lang dat we misschien beter zouden verkassen naar een huis ergens anders in de regio. Zelfs teruggaan naar België is bij ons opgekomen. De vriendschappen die we daar hebben zijn immers veel duurzamer van aard dan de relaties met een groep mensen die we nu als min of meer goeie kennissen beschouwen, een paar uitzonderlingen daargelaten.
Alles overwegend hebben we toch besloten om te blijven in Villa Luz en ons te richten op zoveel mogelijk bezigheden die ons vervullen en betekenis geven aan ons leven. We zijn ook voorzichtiger geworden met het sluiten van vriendschappen en er zijn nu ook meer connecties met mensen die beter bij ons aansluiten. Asti leert nu Spaans via het schooltje van Macou in Cocentaina en Ton vermaakt zich uitstekend met schrijven en vertaalwerk.
